uzun zamandır boş boş bir şeyler yazmadığımı fark ettim. çok ani bir şekilde cereyan etti bu düşünce. halbuki yayına almaya çalıştığım yeni bir proje üzerinde kafa patlatmakla meşguldüm. zaten son zamanlarda, hatta belki de yıllar demeliyim; genellikle zamanım bu şekilde geçiyor. üretmeyi, yeni şeyler yapmayı, denemeyi, uğraşmayı seviyorum. aslında yazmayı da seviyorum ama bu kadar uzun zaman neden ara verdim, bilmiyorum. bazen kafamda bir şeyler karalıyorum kendi kendime; dağınık, düzensiz cümleler kuruyorum, sonra uçup gidiyor tabi. temize çekmeye fırsat bile olmuyor. ama olsun.her şeye rağmen kelimeler iyi hissettiyor, düşüncelerimi zihnimde olsa bile kaleme alabilmek beni rahatlatıyor. gerçi zaten rahatsız değilim herhangi bir şeyden ama insan yine de daha rahat oluyor böyle. kendine bir şeyler yazmak güzel oluyor. bilmiyorum, belki de bunun için daha çok vakit ayırmalı, daha çok şey karalamalıyım. bazen bazı cümlelerden uzaklaşmak için bile başka bazı cümlelere sarılmak gerekebiliyor. bunun sorumlusu kelimeler değil tabi ki..hayat her konuda olduğu gibi bu konuda da oldukça yorucu. görüyorsunuz, şurada doğru dürüst iki laf edemedik. yine de bu da bir şeydir tabi. az, çok demeden daha çok konuşmalıyız belki de kendimizle. bilmiyorum, belki de doğrusu budur. ne mutlu bana ki hayatımda kendimle konuşur gibi konuşabildiğim sevdiklerim, eşim, dostlarım, ailem var. bu her ne kadar büyük bir güç ve rahatlık verse de, insan yine de kendini de özlüyor. belki de ben eskiden kendimle çok konuştuğum, kendime çok şey yazdığım için böyle hissediyorum ama, yine de sanki doğrusu bu gibi geliyor.yeniden selamlar, eski dostum ben.